خب بچه ها همونطور که میبینید دغدغه ها بهم اجازه نمیده که زیاد در خدمتتون باشم میخواستم بگم که اگر کسی هست که علاقه داره نویسنده بشه و به من کمک کنه تو همین پست توی نظرات بهم بگید. ممنون میشم کمکم کنید
دو کهکشان کاملا متفاوت در جدیدترین تصویر تلسکوپ فضایی هابل به نمایش درآمدهاند. یکی از این کهکشانها که در مرکز تصویر قرار دارد، برای منجمان آماتور آشناست و در آسمان به کمک تلسکوپ و دوربینهای دوچشمی آماتوری قابل مشاهده است. این کهکشان بیضوی، مسیه 60 یا M60 نام دارد. در کنار آن کهکشان مارپیچی کوچکتری دیده میشود کهNGC4647 نامیده میشود و رصدگران ماهرتر به کمک ابزارهای بهتر خود قادر به شکار آن در آسمان هستند.
M60 سومین کهکشان پرنور در خوشه کهکشانی سنبله است، خوشهای که از بیش از 1300 کهکشان تشکیل شده است. این کهکشان 120000 سال نوری پهنا دارد و سیاهچالهای با جرمی در حدود 4.5 میلیون برابر جرم خورشید در مرکز آن قرار دارد، پر جرمترین سیاهچاله شناخته شده تا کنون. این کهکشان یک کهکشان بیضوی پیر است و از ستارگانی پیر با رنگهای عمدتا نارنجی و قرمز تشکیل شده است.
کهکشان دیگر اما کهکشانی با ستارههای جوان و عمدتا آبی است که اندازه آن تقریبا دو سوم M60 است و جرم بسیار کمتری دارد. کهکشانی شبیه به کهکشان ما یا همان کهکشان راه شیری.
اخترشناسان تا مدتها به دنبال جواب این سوال بودند که آیا این کهکشانها باهم برهمکنش گرانشی دارند یا خیر. تصاویر جدید هابل نشانههایی از اثرات اندک جزر و مدی بین دو کهکشان را آشکار کرده است. M60 در فاصله تقریبی 54 و NGC4647 در فاصله 63 میلیون سال نوری از زمین قرار دارد و از دید ما، این دو در آسمان در کنار یکدیگر قرار گرفتهاند.
برای دیدن تصویر بزرگتر به لینکهای زیر مراجعه کنید:
مترجم: پیمان اکبرنیا ( یه توضیحیم درباره آقای اکبرنیا بدم اونم اینه که ایشون تونستن توی المپیک نجوم مدال کسب کنند و اون موقع که استاد درس نجوم عمومی بودن توی رصدخونه هم فعالیت داشتن ولی الان دیگه از اون ماجرا 5 سال گذشته و منم از ایشون بی خبرم
جهت دیدن عکس در اندازه اصلی روی تصویر کلیک کنید
در سال 185 میلادی، ستارهشناسان چینی ظهور ستارهای جدید را در صورتواره نانمِن، بخشی از آسمان که در نقشههای امروزی ستارگان با ستاره های آلفا و بتا قنطورس مشخص می شود، ثبت کردند. گمان میشود که آن ستاره نوظهور، که برای ماهها قابل مشاهده بوده، نخستین ابرنواختر ثبت شده است. این ترکیب تصاویر با استفاده از طول موج های مختلف تلسکوپهای ماهوارهای قرن بیست و یکم، شامل تابش X از XMM-نیوتون و چاندرا و تابش فروسرخ از اسپیتزر و WISE، نشان دهنده باقی مانده ابرنواختر RCW 86 است که مشخص شده است بقایای انفجاری ستاره ای است. این منظره، با رنگ کاذب خود، گاز بینستارهای را که با موج شوک انفجار ابرنواختر داغ شده در انرژیهای پرتو X (آبی و سبز) و انتشار غبار بین ستارهای با دمایی سرد تر را در تابش فروسرخ (زرد و قرمز) نشان میدهد. فراوانی عنصر آهن و فقدان ستارهای نوترونی یا تپ اختر در این بقایا نشان میدهد که ابرنواختر اصلی از نوع Ia بوده است. ابرنواختر های نوع Ia انفجارهای همجوشی هستهای هستند که ستارهی کوتولهی سفیدی را، که موادش از همنشینش در یک منظومه دوتایی ستاره ای یکپارچه شده، نابود میکنند. سنجش شتابهای این شوک، که با اندازهگیری دماهای پوسته انتشاری پرتو X و غبار فروسرخ مشخص میشود، نشان میدهد که این بقایا با سرعت بسیار زیادی در حال گسترش در داخل یک حباب رقیق هستند که پیش از انفجار با منظومهی کوتولهای سفید به وجود آمده است. RCW 86 حدود 8200 سال نوری دورتر، در نزدیکی صفحه کهکشان راه شیری خودمان قرار گرفته است و شعاع تقریبی آن 50 سال نوری است.
این لکه برای نخستین بار روز ۱۲ مهر با تلسکوپ SDO رصد شد اما اکنون رصدگران میتوانند با تلسکوپهای آماتوری به همراه پالایه مخصوص خورشید، این لکه را ببینند. این لکه به مدت ۲ هفته روی خورشید باقی خواهد ماند. به گفتهٔ وبگاه هواشناسی Accuweather به نظر میآید که این لکهٔ غولپیکر یکی از هیجانانگیزترین شفقهای قطبی سال را به ارمغان بیاورد و باید هر لحظه منتظر انفجار آن باشیم. با چرخش خورشید، این لکه نیز آن روی خود را به ما نشان خواهد داد و رو به روی زمین قرار خواهد گرفت. اگر این لکه منفجر شود پرتوهای پرانرژی خورشید به سوی زمین روانه خواهند شد و ممکن است سبب ایجاد اختلالات مخابراتی شوند. معمولاً لکههای خورشیدی به علت افزایش میزان میدان مغناطیسی یک منطقه از خورشید رخ میدهند. این میدان مغناطیسی قوی مانع از شکلگیری جریان همرفتی و انتقال حرارت در آن منطقه میشود و در نتیجه دمای آن بخش را کاهش میدهد. به همین علت تیره دیده میشوند و لکههایی را روی خورشید پدید میآورند.