مریخ چهارمین سیاره از خورشید است و بطور متوسط 228 میلیون کیلومتر از آن فاصله دارد، این سیاره همسایه بالایی زمین است گاهی به ما نزدیک می‌شود و به حدود 56 میلیون کیلومتری ما می‌رسد و گاهی به فاصله دور 397 میلیون کیلومتری می‌رسد.از جهاتی شبیه به زمین است. یک شبانه‌روز آن حدود 5/24 ساعت طول می‌کشد و محور گردش آن نسبت به خط عمود بر صفحه انتقالی 24 درجه است. یک سال آن 687 روز و قطر آن 676 هزار کیلومتر است. به علت دوری از خورشید حداقل دمای آن به 100 درجه و حداکثر آن به 27 درجه سانتیگراد می‌رسد....
بقیه در ادامه مطلب
سرعت گریز از سطح آن به 1/5 کیلومتر بر ثانیه است و جوی رقیق دارد که 200 مرتبه جو زمین غلیظ‌تر از جو آن است. فشار این جو رقیق حدود 5 میلی بار است (جو زمین 1000 میلی بار است). در جو آن گازهای co2 o2, N2 و کمی H2o و گازهای بی‌اثر است.
از میدان ضعیف مغناطیسی برخوردار است. در سطح آن دهانه‌های شهاب سنگی، مخروط‌های آتشفشانی، جلگه‌ها، دره‌ها فراوان دیده می‌شود.
دارای دو قمر فوبوس و دیموس است.
فوبوس در هر 2/1 7 ساعت سیاره را یک دور می‌زند و به سرعت و سریع می‌چرخد و به همین علت به نظر می‌آید که فوبوس از غرب سیاره طلوع کرده و در شرق غروب می‌کند. این قمر در فاصله 5900 کیلومتری از سیاره قرار دارد، ابعاد این قمر بی شکل 19×21×27 کیلومتر است.
قمر دیموس که در فاصله دوری از سیاره قرا ردارد آرام‌تر می‌چرخد، ابعاد آن 12×11×15 کیلومتر است و در هر
30 ساعت و 18 دقیقه یک بار دور سیاره می‌چرخد. ولی چون خود مریخ در مدت 5/24 ساعت یک دور، دور خودش می‌چرخد، لذا حرکت این قمر از افق تا افق دیگر حدود 3 روز کامل طول می‌کشد. این قمر حدود 25000 کیلومتر از مریخ دور است، دیموس از سطح مریخ بسیار کوچک بنظر می‌رسد.
طول روز و شب آن مشابه زمین حدود 5/24 ساعت است این سیاره قطر قطبی آن کوتاهتر از قطر استوایی آن است و اختلافشان به حدود 30 کیلومتر می‌رسد. با توجه به میزان انحراف محوری گردشی آن نسبت به سطح انتقالی آن، که مشابه زمین است از تغییر دمای سطحی در هر دو نیمکره به‌طور متناوب برخوردار است و تغییرات فصلی آن در دیدارهای تلسکوپی مشخص است، زمانی که قطب شمال آن از توده یخی وسیعی برخوردار است در قطب جنوب به علت گرم بودن نسبی وسعت یخهای قطبی کمتر است. دمای نواحی استوایی به حدود 27 درجه سانتیگراد می‌رسد و در نواحی یخبندان قطبی حداقل به 100 درجه سانتیگراد تقلیل می‌یابد. رقیق بودن جو، اختلاف دما را در طول شب و روز بسیار زیاد نموده است و تبادل حرارت کمتر صورت می‌پذیرد. سفینه مارینر که در سال 1344 شمسی به مریخ روانه شد اطلاعات جالبی به همراه صدها عکس به زمین مخابره نموده است.
به علت خروج گازهای فراوان از دهانه‌های آتشفشانی مریخ در اطراف سیاره، جو و آتمسفری ایجاد نموده است. لیکن به علت جرم کم سیاره و جاذبه ضعیف آن، فشار جو و غلظت آن نسبت به جو زمین بسیار کمتر است، فشار معادل 5 میلی بار در سطح مریخ و غلظت آن 2000/1 غلظت در جو زمین است . وجود گاز co2 به مقدار نسبتاً زیاد در جو و سرد شدن هوا در فصل زمستان، این گازها به صورت یخ خشک بر قطبین سیاره نازل شده که از روی زمین به کمک تلسکوپ به نظر یخ و برف معمولی به نظر می‌آمد. لیکن بعدها معلوم شد که این یخها همان دی اکسید کربن جامد است که بعد از گرم شدن هوا، دوباره به جو برمی‌گردد. بعد از وجود گاز co2 در جو، گاز o2 و ازت نیز مشاهده شده است، وجود تغییر رنگ‌های سفید، قرمز خاکستری در سطح مریخ که به کمک تلسکوپ از روی زمین مشاهده می‌شد، به همراه خطوط تیره‌رنگ کانال مانند دانشمندان را بر آن داشت که روی این سیاره بیشتر کار کنند. ارسال مریخ نشین‌های دوگانه در دو سوی مریخ به نامهای «وایکینگ1» و «وایکینگ 2» در سال 1354 اطلاعات ذی قیمتی را برای دانشمندان به ارمغان آورد.
وایکینگ‌ها مجهز به دوربین تصویربرداری، ضبط صداها، و آزمایشگاه خاک بودند، خاک مریخ را به چند صورت مورد آزمایش قرار دادند، خاک بسیار فعال بود که در مقابل آب واکنش نشان می‌‌داد، لیکن بعد از همه آزمایشات معلوم گردید هیچ موجود زنده‌ای در خاک مریخ حتی به صورت بسیار ابتدایی آن وجود ندارد. البته این آزمایش‌ها همچنان ادامه دارد و ماهواره‌های دیگری این روند را ادامه می‌دهند.
در سطح این سیاره چندین قله بلند آتشفشانی وجود دارد که بلندترین آن قله 24 کیلومتری «اُلیمپوس» است.
وجود دره‌های عمیق، بسیار عریض و در امتداد چندین هزار کیلومتری گستردگی حکایت از یک فرسایش آبی قوی و بلندمدت دارد، لیکن امروزه هیچ اثری از آب در این سیاره مشخص نشده است.
شاید در گذشته شرایط اقلیمی بطور دیگری بوده، برخی از دانشمندان معتقدند وجود لایه‌های یخ در زیر خاک و
اصابت شهاب سنگ‌ها در جای جای این سیاره سبب ذوب یخها و ایجاد جریانهای سیلابی شده است و اینگونه
کانالها و دره‌های عمیق و طویل را ایجاد نموده است.
به علت سرخ رنگ بودن خاکهای این سیاره، معمولاً تصویر آن از درون تلسکوپ و یا حتی رویت با چشم غیرمسلح کمی قرمزرنگ به نظر می‌آید. از این جهت در قدیم اسم آن را «مارس» یا «خدای جنگ» گذاردند و با حضور آن در آسمان شب، پیش‌بینی جنگ و نزاع‌هایی را روی زمین می‌دادند.
امروزه مشخص شده است که این سرخ رنگی، به علت وجود ترکیبات آهن به مقدار فراوان در خاک این سیاره استبزرگترین سیاره منظومه شمسی، مشتری یا ژوپیتر یا برجیس است که در فاصله پنجم از خورشید قرار گرفته است. از اینجا به بعد سیارات حالت گازی پیدا کرده، بسیار بزرگ می‌شوند، بسیار پرجرم، با چگالی کم، دارای اقمار زیاد و حلقه هستند و اصولاً دنیاهای متفاوتی را از سیارات سنگی قبلی به دست می‌دهند.
این سیاره بیش از 1300 بار از زمین بزرگتر، (قطر آن 11 بار بیشتر از قطر زمین است) جرم آن 388 بار بیشتر از جرم زمین و مشتری به تنهایی 5/2 بار سنگین‌تر از تمام سیارات و اقمار سیارکهای منظومه خورشیدی است.
این سیاره در یک مدار بیضی شکل نسبتاً کشیده‌ای از 740 میلیون کیلومتر تا 815 میلیون کیلومتر فاصله به دور خورشید می‌چرخد. یک شبانه روز آن 9 ساعت و 50 دقیقه محاسبه می‌شود و یک دور کامل آن به گرد خورشید 5/4332 روز یا 8/11 سال به طول می‌انجامد. چگالی آن کم حدود 3/1 گرم بر سانتیمتر مکعب است. به علت سرعت دورانی زیاد و گازی بودن این سیاره قطر استوایی آن 800/142 کیلومتر است در حالی که قطر قطبی آن حدود 200/134 کیلومتر می‌باشد. میزان تمایل محور این سیاره به 3 درجه می‌رسد در حالیکه تمایل محور چرخشی زمین نسبت به خط عمود بر صفحه حرکت انتقالی زمین 5/23 درجه است. این سیاره به حدی پرجرم و گرانش آن زیاد است که با سرعت 60 کیلومتر بر ثانیه می‌توان از سطح آن گریخت. سرعت مداری سیاره حدود 13 کیلومتر بر ثانیه است که به گرد خورشید می‌چرخد، سیارات هرچه از خورشید فاصله می‌گیرند، از سرعت مداری آن کاسته می‌شود.
این سیاره از حدود 300 سال پیش مورد مطالعه با تلسکوپ قرار گرفته است. نخستین بار گالیله این سیاره را مشاهده نمود و تصویر نسبتاً دقیقی از آن را رسم نمود. 4 قمر در اطراف آن قابل رؤیت بود که امروزه به اقمار گالیله معروف شده است. نزدیکترین و کوچکترین آنها، قمر «یو» یا «آیو» است. در سفر اخیر سفینه‌‌های وینجر در سال 1979 اطلاعات جدیدی از این اقمار به دست آمد، گرچه درمورد اقمار 4گانه مشتری ستاره‌شناس دیگری قبل از گالیله به آنها توجه کرده بود (سیمون ماریوس)، لیکن امروزه معلوم شده است که در این قمر فعالیت‌های آتشفشانی نسبتاً زیادی وجود دارد. این قمر آتشفشانی، سنگی است . قمر «اروپا» از لایه یخ احتمالاً ساخته شده «گانیمید» و «کالیستو» ممکن است ذخایری در زیر سطح از آب فراوانی داشته باشند.
اطراف این سیاره را یک حلقه سنگی احاطه نموده است که از روی زمین قابل رؤیت نبوده و تنها سفینه وینجر 1و 2 از پشت سیاره توانستند این حلقه را ببینند و عکس بگیرند.
در مشاهده تلسکوپی سیاره جو فوقانی این سیاره قابل رؤیت است، دارای لایه‌های تیره رنگ به موازات استواست نوارهای قهوه‌ای رنگ را کمربند (belt) و نوارهای سفید را حلقه یا (Zone) گویند. فشار جوی در حلقه‌ها زیاد و فشار در کمربندها کم است. در این قسمت‌ها گاز خرمایی رنگ آمونیاک NH3 و در نوارهای سفیدرنگ – گازهای cH4 متان با سرعت زیادی در اطراف سیاره می‌چرخند.
این سیاره گازی شکل براساس محاسباتی که صورت گرفته در حال سردشدن و کوچک شدن است و یکی از منافذ خروج حرارت سبب ایجاد لکه بزرگ و سرخرنگی در جو این سیاره شده است. این لکه که به Red spot یا چشم مشتری معروف است به طور 30 تا 40 هزار کیلومتر و عرض 14 هزار کیلومتر گسترده است و از زمان رؤیت آن در 300 سال پیش تاکنون قابل رؤیت است. این لکه بسان یک گردباد عظیم در حال چرخش است و یک مرکز پرفشار را تشکیل داده است.
سردشدن سیاره در طول قرون و اعصار حجم آن را کم نموده و به سرعت دورانی آن خواهد افزود. سیاره مشتری خود از گازهای H هیدروژن و He هلیم ساخته شده است و هرچه به عمق آن پیش برویم بر فشار و حرارت درونی آن افزوده می‌شود. در اعماق حدود 1000 کیلومتری از سطح سیاره فشار اتم‌های هیدروژن بر یکدیگر (حدود 5600 برابر فشار جو زمین است)، دما را به شدت بالا برده و کم‌کم هیدروژن‌ها را از حالت گازی به حالت مایع منتقل می‌کند. باز در اعماق بیشتر فشار هیدروژن به حدی می‌رسد که این مایع به حالت هیدروژن فلزی مایع بدل شده که یک هادی یا رسانای الکتریسیته است و چرخش سیاره مشتری سبب ایجاد یک میدان الکترومغناطیس قوی در اطراف این سیاره می‌شود. این میدان در اطراف سیاره بسیار وسیع است، آن سوی مشتری که رو به خورشید است قدرت میدان به حدود 6 برابر شعاع مشتری می‌رسد و از سمت پشت سیاره صدها برابر شعاع مشتری ،این میدان امتداد دارد. قطبین این سیاره برخلاف قطبین زمین ـ جنوب و شمال ـ است.
.
زحل اندکی کوچکتر از مشتری ششمین سیاره از منظومه شمسی است. گالیله نخستین کسی بود که این زیباترین جرم آسمانی را رویت نمود. زحل با حلقههای اطرافش زیبایی دوچندانی را برای خود تدارک دیده است. این سیاره گازی، 95 بار بیشتر از زمین جرم دارد و حجم آن 752 بار از زمین افزون‌تر است. چگالی آن برعکس خیلی کم و حدود 7/0 است دارای 30 قمر در اطراف حلقه با فواصل متفاوت قرار دارد. بطور متوسط یک میلیارد و چهارصد و بیست و هفت میلیون کیلومتر از خورشید فاصله دارد، لیکن در حداکثر فاصله به 5/1 میلیارد کیلومتری از خورشید می‌رسد. این سیاره با سرعت 6/9 کیلومتر در ثانیه بر مدار خود به گرد خورشید در مدت 5/29 سال (10759 روز) می‌چرخد. سرعت گریز سیاره به 6/35 کیلومتر در ثانیه رسید. قطر این سیاره به 120 هزار کیلومتر می‌رسد.
این سیاره به سرعت به دور خود می‌چرخد و یک شبانه روز آن 10 ساعت و 15 دقیقه در نواحی استوایی به طول می‌انجامد ولی نواحی قطبی آن به 10 ساعت و 40 دقیقه می‌رسد. ناحیه استوایی سیاره به علت سرعت زیاد حالت تورم پیدا کرده و نواحی قطبی آن پَخ در آمده است. به همین علت قطر استوایی آن 6/120 هزار کیلومتر و قطر قطبی آن 000/108 کیلومتر است.
این سیاره علاوه بر تعداد زیادی قمر در اطراف خود، حلقههای زیادی آن را احاطه کرده است. دانشمندان معتقدند در سیارات که مواد موجود در حلقات به سبب گرانش داخلی، کم‌کم متراکم شده و قمر آن سیاره را ایجاد نموده است، لیکن هرگاه گرانش قوی‌تر سیاره مانع از تراکم مواد درون حلقه‌ها بشود، حلقه به صورت قمر در نخواهد آمد.
دانشمندان وجود حلقات اطراف زحل را به این ترتیب توجیه می‌کنند:
ـ حلقه‌ها از بالای جو فوقانی سیاره شروع شده و تا حدود 230 هزار کیلومتری سیاره امتداد یافته‌اند، ضخامت آنها نسبت به وسعت حلقه‌ها بسیار ناچیز است (حدود 160 کیلومتر) این حلقات از قطعات یخ، (متان یخ زده ـ آب یخ زده و یخ خشک ) و هزاران هزار قطعه سنگ و سنگریزه تشکیل شده‌اند.
ـ داخلی‌ترین حلقه D نامیده می‌شود و سپس حلقه‌ها C و B و A قرار دارند. در اطراف حلقه A حلقه F بیرونی‌ترین آنهاست، البته حلقههای نازک و بسیار دوردست G و E نیز کشف شده‌اند.
در میان این حلقه‌ها که از قطعات یخ و سنگ تشکیل شده شکاف‌های متعددی موجود می‌باشد. نخستین بار «ژان دومینیک کاسینی» منجم فرانسوی بین حلقه A و B شکاف و فاصله‌ای را کشف کرد که بعدها به نام شکاف کاسینی معروف شد. این شکاف فاصله‌ای حدود 400 کیلومتر حداکثر بین حلقه A و B است.
خود حلقه A نیز دارای شکاف باریک دیگری است که به افتخار کاشف آن «اِنکه ـ Enke » نامیده شده است. البته مواد کم تراکم‌تری نیز در این شکاف‌ها وجود دارد.
این حلقه‌ها هرچه به سیاره نزدیک‌تر شوند بر طبق قوانین کپلر سریعتر به دور زحل می‌چرخد. این سرعت مواد حلقه‌ها از 2 تا 15 ساعت یک بار به دور حلقه تغییر می‌کند. البته چنانچه مدت گردش هر یک از اقمار مضربی از سرعت مواد حلقه‌ها به دور سیاره باشند سبب جذب وکشیده شدن مواد به سوی آن قمر شده و شکافی کم‌کم در میان آن حلقه ایجاد می‌کند. نظیر شکاف کاسینی که علت آن را به وجود قمر «میماس» در پشت حلقه A نسبت می‌دهند. این حلقه‌ها که علت آن را به وجود قمر «میماس» در پشت حلقه A نسبت می‌دهند. این حلقه‌ها معمولاً نیم شفاف بوده بطوری که نور ستارگان از لابلای حلقه‌ها می‌تواند معمولاً نیم شفاف بوده بطوری که نور ستارگان از لابلای حلقه‌ها می‌تواند به صورت کم و بیش عبور کند. در خارج از حلقه‌ها، قمرهای سیاره زحل آغاز می‌شوند، بزرگترین آنها قمر تیتان Titan است. که جو ضعیفی هم در اطراف خود دارد. از دیگر اقمار، قمر «میماس»، «ری آ»، «دیون»، «تتیس» و «انسلادوس» است، برخی از این اقمار قمرک‌هایی نیز آنها را همراهی می‌کند.
جرم زحل به حدی زیاد است که این اقمار را تا فاصله بیش از یک میلیون کیلومتری در پیرامون خود نگه داشته است. سیاره زحل را نیز جوی از هیدروژن، هلیوم، آمونیاک، و دیگر گازها تشکیل داده است و به دور سیاره بطور سرسام‌آوری می‌چرخند، ایجاد سایه حلقه‌ها روی جو سیاره و اختلاف دمای حاصل سبب جریانها و طوفانهایی نیز می‌شود.
لکه بزرگی مانند لکه قمر مشتری در جو سیاره زحل دیده می‌شود که 3000 کیلومتر قطر آن است و با سرعت حدود 110 کیلومتر در ساعت در حرکت است. خود سیاره نیز از هیدروژن و هلیم تشکیل شده و از چگالی اندکی (7/0) برخوردار است. وجود تغییر هیدروژن گازی به هیدروژن مایع فلزی در زحل نیز در عمق 3200 کیلومتر در فشار 3 میلیون اتمسفر صورت می‌گیرد که باز محیط آبگونة هیدروژن در زحل سبب ایجاد میدان قوی مغناطیسی در این سیاره نیز می‌شود. محور مغناطیسی این سیاره بر محور جغرافیایی آن تقریباً منطبق است.
زحل را از قدیم می‌شناختند و به نامهای ساترن و کیوان نیز معروف می‌باشد. این سیاره معمولاً شبهای تابستانی و پاییز در آسمان به صورت کم‌فروغ و آرام مشاهده می‌شود.
هفتمین سیاره از خورشید، سیاره اورانوس است که در فاصلة متوسط دومیلیارد و 870 میلیون کیلومتری خورشید قرار گرفته است. سیاره‌ای است که برای نخستین بار ویلیام هرسل انگلیسی آن را در سال 1781 درون تلسکوپ خود یافت. او متوجه شد که یک ستاره‌ای را مشاهده می‌کند که دارای قطر کوچکی است و او را در تردید فرو برد. تحقیقات بعدی او سبب شد هفتمین سیاره را کشف کند. این سیاره هر 84 سال یک بار یک دور به گرد خورشید می‌چرخد. و این مدار طولانی را با سرعت 8/6 کیلومتر در ثانیه طی می‌کند. این سیاره نیز گازی بوده و در مدت 17 ساعت و 5 دقیقه یک بار به خود می‌چرخد. از نکات جالب این سیاره انحراف زیاد محور این سیاره است. محور شمالی جنوبی این سیاره 98 درجه نسبت به حالت عمود بر صفحه گردش آن است، بنابراین قطب شمال آن رو به خورشید است و نیمی از یک سال آن شب در قطب جنوب است. استوای این سیاره از مناطق سرد آن به شمار می‌رود.
به نظر می‌رسد جو سیاره از گازهای متان، آمونیاک تشکیل شده و رنگ سبز آن که از درون تلسکوپ به چشم می‌خورد نتیجة وجود گاز متان است، قطر استوایی سیاره حدود 51500 کیلومتر و قطر قطبی آن بیش از 49 هزار کیلومتر است. دمای سطحی آن از 200 درجه سانتیگراد زیر صفر کمتر بوده و نور ضعیف خورشید اندکی سطح آن را روشن می‌کند.
تاکنون برای این سیاره 5 قمر در نظر گرفته می‌شد که از زمین قابل رؤیت است (به کمک تلسکوپ). لیکن سفر سفینه و یا جر2ـ10 قمر دیگر را در اطراف این سیاره کشف نمود. در نهایت در دو سال گذشته 6 قمر دیگر هم برای این سیاره کشف شده است.
در یک بررسی عبور سیاره از مقابل یک ستاره اختفا معلوم گردید که در اطراف این سیاره 11 حلقه نازک وجود دارد که هاله‌ای از غبار تیره رنگ ذغالی مانند، این حلقههای نازک را پوشانده که به هیچ وجه از روی زمین پیدا نیست بلکه به وجود آنها، از زمین پی برده شد و سفینه و یاجر وجود آنها تائید نمود. نازکترین این حلقه‌ها قطری حدود 10 کیلومتر و ضخیم‌ترین آن حدود 100 کیلومتر قطر دارد.
در اطراف سیاره سرعت بادها بیش از 200 کیلومتر در ساعت است. نکته عجیب این سیاره وجود میدان مغناطیسی قوی 50 بار قوی‌تر از میدان مغناطیسی زمین است. و محور مغناطیسی آن نسبت به محور جغرافیایی آن 5/58 درجه اختلاف زاویه‌ای دارد. در هر حال اطلاعات دقیق‌تر این سیاره را اخیراً سفینه و یاجر بدست داده که مدت 37 روز این سیاره، و حلقههای آن را زیر نظر داشته است.
هفتمین سیاره از خورشید، سیاره اورانوس است که در فاصلة متوسط دومیلیارد و 870 میلیون کیلومتری خورشید قرار گرفته است. سیاره‌ای است که برای نخستین بار ویلیام هرسل انگلیسی آن را در سال 1781 درون تلسکوپ خود یافت. او متوجه شد که یک ستاره‌ای را مشاهده می‌کند که دارای قطر کوچکی است و او را در تردید فرو برد. تحقیقات بعدی او سبب شد هفتمین سیاره را کشف کند. این سیاره هر 84 سال یک بار یک دور به گرد خورشید می‌چرخد. و این مدار طولانی را با سرعت 8/6 کیلومتر در ثانیه طی می‌کند. این سیاره نیز گازی بوده و در مدت 17 ساعت و 5 دقیقه یک بار به خود می‌چرخد. از نکات جالب این سیاره انحراف زیاد محور این سیاره است. محور شمالی جنوبی این سیاره 98 درجه نسبت به حالت عمود بر صفحه گردش آن است، بنابراین قطب شمال آن رو به خورشید است و نیمی از یک سال آن شب در قطب جنوب است. استوای این سیاره از مناطق سرد آن به شمار می‌رود.
به نظر می‌رسد جو سیاره از گازهای متان، آمونیاک تشکیل شده و رنگ سبز آن که از درون تلسکوپ به چشم می‌خورد نتیجة وجود گاز متان است، قطر استوایی سیاره حدود 51500 کیلومتر و قطر قطبی آن بیش از 49 هزار کیلومتر است. دمای سطحی آن از 200 درجه سانتیگراد زیر صفر کمتر بوده و نور ضعیف خورشید اندکی سطح آن را روشن می‌کند.
تاکنون برای این سیاره 5 قمر در نظر گرفته می‌شد که از زمین قابل رؤیت است (به کمک تلسکوپ). لیکن سفر سفینه و یا جر2ـ10 قمر دیگر را در اطراف این سیاره کشف نمود. در نهایت در دو سال گذشته 6 قمر دیگر هم برای این سیاره کشف شده است.
در یک بررسی عبور سیاره از مقابل یک ستاره اختفا معلوم گردید که در اطراف این سیاره 11 حلقه نازک وجود دارد که هاله‌ای از غبار تیره رنگ ذغالی مانند، این حلقههای نازک را پوشانده که به هیچ وجه از روی زمین پیدا نیست بلکه به وجود آنها، از زمین پی برده شد و سفینه و یاجر وجود آنها تائید نمود. نازکترین این حلقه‌ها قطری حدود 10 کیلومتر و ضخیم‌ترین آن حدود 100 کیلومتر قطر دارد.
در اطراف سیاره سرعت بادها بیش از 200 کیلومتر در ساعت است. نکته عجیب این سیاره وجود میدان مغناطیسی قوی 50 بار قوی‌تر از میدان مغناطیسی زمین است. و محور مغناطیسی آن نسبت به محور جغرافیایی آن 5/58 درجه اختلاف زاویه‌ای دارد. در هر حال اطلاعات دقیق‌تر این سیاره را اخیراً سفینه و یاجر بدست داده که مدت 37 روز این سیاره، و حلقههای آن را زیر نظر داشته است.
حرکات بی‌نظمی که در مسیر مدار سیاره اورانوس مشاهده شد دانشمندان را بر آن داشت که به وجود سیارة دیگری پی ببرند. نپتون تقریباً با مداد و کاغذ کشف شد. سیاره نپتون از بسیار جهات شبیه به سیاره اورانوس است.
قطر آن در استوا به 49 هزار و در نواحی قطبی به 48 هزار کیلومتر می‌رسد در فاصله‌ای بطور متوسط 4 میلیارد و 495 میلیون کیلومتر از خورشید قرار گرفته است، و با سرعت 5/5 کیلومتر در ثانیه حرکت می‌کند. یکسال این سیاره حدود 165 سال طول می‌کشد، درحالیکه در هر 16 ساعت و 6 دقیقه یکبار به دور محور خود می‌چرخد. سفینه و یا جبر، 6 قمر دیگر را علاوه بر 2 قمری که از زمین کشف شده بود مشاهده نمود. این سیاره دورافتاده را 3 حلقه احاطه نموده است.
حلقه بیرونی بیشتر شبیه پاره‌هایی از یک قوس است و حلقه نزدیک به سیاره قطری حدود 2500 کیلومتر را داراست، ممکن است مابین حلقه‌ها مواد غباری نازکی قرار داشته باشد، بیرونی‌ترین قمر سیاره نپتون در فاصله 5 میلیون و 511 هزار کیلومتری آن قرار دارد. بزرگترین قمر نپتون قطری معادل 2720 کیلومتر دارد.
رنگ این سیاره از درون تلسکوپ کمی آبی رنگ بوده و دارای سه لکه روشن و دائمی است، جو این سیاره را گازهایی همچون متان و هیدروژن تشکیل داده و بسیار فعال و پرسرعت به دور سیاره می‌چرخند.
این سیاره از میدان مغناطیسی نسبتاً قویی برخوردار است. محورهای مغناطیسی آن با محورهای جغرافیائی دارای اختلافی حدود 50 درجه دارد و به نظر می‌رسد این سیاره نیز مانند اورانوس در حال تغییر مکان جابجایی قطبی است.
چرخش قمرهای مهم نپتون مانند «تریتون» و «نریید» که برخلاف گردش محور نپتون به دور آن می‌چرخند. سبب شده دانشمندان حدس بزنند که پس از پیدایش منظومه شمسی این قمرها به اسارت نپتون درآمده است.
سلام دوست عزیز وب جالبی داری من شمارو لینک کردم اگه مایلی منو با نامه اخبار باشگاه یوونتوس لینک کنید موفق باشید بای
سلام اقا شهاب
مرسی که به من سر زدی
وبلاگ جالبی داری اما چرا بک گراندش ابیه
بازه به من سربزن
خداحافظ